Ik groeide op in een dorp en was soms bang er nooit uit weg te raken. Inmiddels woon ik al jaren en met veel plezier in de stad Gent. Toch ga ik binnenkort weer in een dorpje wonen. Ons kindje wordt steeds mobieler, dus waren we in elk geval op zoek naar iets met een extra kamer. Als we dan toch moeten verhuizen, dan liefst naar een huis met een tuin. En zo zijn we plots deel van een fenomeen: jonge gezinnen die de stad ontvluchten. Naar het schijnt is er op het platteland ook internet, tegenwoordig, dus zo erg kan het er niet zijn. :-)
Vandaag schrijf ik een ode aan de stad, voor ik vergeet hoe leuk het hier was!
Als we uit het raam kijken is er altijd iets te zien. Dat is trouwens wel een troef als je jonge kinderen hebt: je kunt gewoon op de vensterbank gaan zitten met de baby op schoot en dat kleintje heeft altijd wat te zien!
Met altijd wat te zien, bedoel ik:
- transportmiddelen: wandelaars, fietsers, auto’s, vrachtwagens, bussen en skateboarders;
- kinderen: schoolklasjes in fluohesjes (door de week) en als cowboys en indianen verklede scouts (op zondag);
- omgangsvormen: mensen die ruzie maken of elkaar kussen;
- kunstzinnige types die foto’s trekken van een rekker (zwarte elastiek voor over het bagagerek van de fiets).
Een rekkertrekker, gezien vanuit het raam. Enkel mogelijk in de stad.
We kunnen te voet naar de bakker, de groetewinkel en de buurtsupermarkt. Idem voor huisarts en apotheker – en er is zelfs een tandarts gevestigd in ons appartementsgebouw. Er is sinds vorig jaar een ijssalon op minder dan vijf minuten wandelen (maar we combineren het meestal met een iets langere stadswandeling). We hebben keuze uit meerdere nachtwinkels (al maken we daar geen gebruik van, maar het is toch een geruststelling dat we ook ’s nachts een ijsje zouden kunnen gaan kopen). En we wonen kort aan een tramhalte, waar je ook met een kinderwagen of buggy gemakkelijk op kunt.
Over de nachtwinkels schreef ik twee jaar geleden een tekstje, dat ik toen vergeten ben te posten. Dit stukje lijkt me een goede gelegenheid om dat alsnog te doen:
Stadsimpressie
In de vervallen nachtwinkel van de oude Indiër
halen afgeleefde rokers en doorzopen koppen hun dosis voor de nacht.
Een koppel, dat toch niet van de liefde blijkt te kunnen leven,
koopt op zondag een te duur pakje kaas.
En zelfs dat is vervallen.
Maar veel erger is de nieuwe nachtwinkel
aan de overkant van de straat.
Een jonge Indiër staat er tussen nieuwe rekken.
Alles is perfect.
Het licht is helder wit.
De vloer brandschoon.
Hier is niets vervallen.
De nieuwe Indiër inspecteert zijn rekken.
Hij legt een scheef gezakt zakje chips recht.
Elke keer als ik passeer,
staat hij daar weer, alleen tussen de rekken.
Alles is perfect, denkt hij,
waarom koopt niemand iets bij mij?
Gelijkaardige berichten:
Pingback: Het leven te slim af: geluk in een klein appartementje » Sylvia's blog
Pingback: Laatste-schooldag-gevoel » Sylvia's blog