Onderstaand liedje is opgedragen aan al mijn collega’s die aan het zwoegen zijn op hun FWO-aanvraag voor een doctoraats- of postdoc-project. (Als je ook zo iemand kent: geef hem of haar een extra knuffel!) De laatste loodjes wegen ook hierbij het zwaarst: de karakterlimiet van het elektronische aanvraagformulier is onverbiddelijk, dus aan het einde is het wikken en wegen om de beschikbare tekens zo efficiënt mogelijk in te vullen. Er is nauwelijks plaats voor grote ideeën of wetenschappelijke nuance in die kleine vakjes. De deadline is maandag om 17u, maar met wat geluk raakt alles het vanavond af, zodat iedereen een rustig weekend tegemoet gaat.
Het liedje heet “Sollicitere” en het is van de Janse Bagge Bend, een groep uit Susteren (Nederlands Limburg) die carnavalsmuziek veredeld heeft tot ‘dialectpop’. (Dit is de link naar onderstaande video, alsook naar een live-versie uit 2010.) Het nummer was geïnspireerd op het invoeren van de solliciatieplicht in Nederland. In 1982 haalde het de achtste plaats in de Nederlandse top-40 en de 15de plaats in de Vlaamse hitlijst. Hoewel ik het liedje als kind vaak op de radio heb gehoord, dringt de tekst nu pas tot me door en die blijkt bijzonder toepasselijk te zijn – voor de huidige pre- en postdoctorale sollicitanten van het FWO, en bij uitbreiding voor alle postdocs, die quasi permanent moeten solliciteren (zoals ik).
Dit is de originele tekst van deze visionaire song (eerste strofe en refrein):
Hey!
De perspektieve veur de toekoms die zeen nul komma nul
Al höbse noa veul zjweite enne universitaire bul
Al böste ongerwiezer, bankwirker of psycholoog
De komende joare böste waarsjienlik wirkeloosDoe mos sollicitere, sollicitere!
Höbste al gesjreve?
Viefensevetig breeve!
Höbste al gesjreve?
Viefensevetig breeve!
Höbste al gesjreve?
Den sjrief mer opnuuj!
In het algemeen Nederlands wordt dit:
Hé!
De perspectieven voor de toekomst, die zijn nul komma nul,
al heb ja na veel zweten een universitaire bul.
Al ben je onderwijzer, bankbediende, of psycholoog,
de komende jaren ben je waarschijnlijk werkloos.Je moet solliciteren, solliciteren!
Heb je al geschreven?
– Vijfenzeventig brieven.*
Heb je al geschreven?
– Vijfenzeventig brieven.
Heb je al geschreven?
Dan schrijf maar opnieuw!
*: Als je ‘keren’ zingt in plaats van ‘brieven’ dan blijft het klinkerrijm behouden.
Misschien ben je niet afkomstig uit Limburg, maar klinkt dit lied je toch bekend in de oren. Dat kan best, want “Sollicitere” is een cover: het is gebaseerd op het nummer “Gimme Some Lovin’ ” van The Spencer Davis Group. De Janse Bagge Bend heeft verder onder meer een alternatieve versie van “Stand by your man” in het repertoire: “Blief bie de mam“, wat “Blijf bij je moeder” betekent! :-) En als je nood hebt aan een lied om eventuele frustraties over een Zweedse zelf-bouw-meubelwinkel mee uit je lijf te zingen, dan raad ik je “KESKETOE” aan, een cover van “Borriquito” van Peret. ;-)
Ja, dit soort covers maken is populair bij carnavalsbands. Misschien werd ik hier onbewust wel door beïnvloed toen ik de YBCO-song bedacht? Als je opgroeit in Limburg, loop je alleszins het risico een zeer vertekend beeld te krijgen van de muziekgeschiedenis. Aangezien ik “Fiëëste wie de Biëëste” (ja hoor: “Feesten als de beesten”) van de Janse Bagge Bend al “van altijd” kende, keek ik bijvoorbeeld raar op toen ik voor het eerst “Fiësta” van The Pogues hoorde. (Hé, is er nu ook een Engelstalige versie van deze Limburgse klassieker? Ah nee, het is toch andersom.)
Zowel “Sollicitere” als “Fiëëste wie de Biëëste” hebben karakteristieke koperklanken. Vooral de trompetintro van “Sollicitere” roept bij mij nostalgische gevoelens op – iets dat verder totaal niet bij dit nummer past. In “Gimme Some Lovin’ “, het origineel van “Sollicitere“, zit er overigens géén koperpartij; daar is het een elektronische Hammondorgel, met overdrive om het wat vuiler te laten klinken (gespeeld door Steve Winwood, die het nummer ook zingt). (In “Fiesta” speelden de koperinstrumenten uiteraard wel al lustig mee.)
Toch wonderlijk hoe sommige liedjes erin slagen om deze mengeling van stemmingen op te roepen: feest en nostalgie. Heeft dat louter te maken met welk soort muziek je hoort als je opgroeit? Of is het iets dat eigen is aan die koperblazers? Bij “Sollicitere” wordt het mede in de hand gewerkt door de mismatch tussen tekst en melodie. ‘Mismatch’ klinkt hier trouwens negatiever dan ik het bedoel: wat mij betreft is er niets mis met een deprimerende tekst op een bedrieglijk vrolijke melodie. Integendeel, ik hou wel van dat tragikomische effect.
Salsa heeft ook vaak dominante – soms zelfs iets te schelle – kopertonen. Hoewel salsa vooral dansmuziek is (feestelijk dus), kan het ook naar nostalgie neigen. Daarbij speelt de tekst weer een grote rol. Denk bijvoorbeeld aan “Lluvia” van Eddie Stantiago uit 1988, waarin het koor zingt: “Tus besos fríos como la lluvia” (“Jouw kussen [zijn] koud als regen”). Tja, dan weet je het wel.
Hopelijk is het FWO geen even koele minnares. Liefdesbrieven krijgt het fonds alleszins genoeg dezer dagen! ;-)
Gelijkaardige berichten:
- Er zit een liedje in mijn hoofd
- Vage herinneringen aan de jaren tachtig
- Nieuwsflits: met F-16’s op zoek naar laserpen
Ach kijk, een liedje van mijn jeugdjaren, mooi om het nog eens te horen.
Graag gedaan! :-) Op je blog zie ik dat je van de jaren zestig bent. Dan gok ik toch van eind de jaren zestig, want ik beschouw het óók als een liedje uit mijn jeugd en ik ben van ’tachtig. ;-)
Pingback: Twee postdocs en een peuter » Sylvia's blog