Gisteren ben ik met Danny naar Interstellar gaan kijken, de nieuwe sciencefictionfilm van regisseur Christopher Nolan (die ook Inception regiseerde). In deze film wordt er – en daarmee verklap ik nauwelijks iets – gereisd door een wormgat. De visuele voorstelling van het wormgat werd mede ontwikkeld door theoretisch natuurkundige Kip Thorne en volgens Wikipedia zal de computergrafiek voor de film zo aanleiding geven tot twee wetenschappelijke publicaties.
Mijn mini-recensie (met spoilers! en een mening!) vind je hieronder (te lezen door op Show te klikken).
[spoiler]In de film Interstellar wordt er gereisd door een wormgat, worden er verre planeten bezocht -planeten die nota bene rond een zwart gat draaien, maar die potentieel wel levensvatbaar geacht worden (!)- en wordt er in een zwart gat gedoken, maar wel een ‘zachtaardig’ zwart gat waardoor de held van dienst dit overleeft. En al deze plotwendingen zijn nodig om een vrouw een vergelijking door te seinen, in morse begot (hoe werkt dat voor Griekse letters en subscripts?), omdat het publiek anders gewoon niet zou kunnen geloven dat een vrouw ertoe in staat zou zijn zelfstandig een natuurkundige vergelijking op te stellen.
Wat mij betreft werkt de suspension of disbelief hier toch in de verkeerde richting. Geen actiefilm, maar een tragedie.[/spoiler]
Illustratie over Interstellar. (Bron afbeelding: Robin Davey.)
Aanvulling (27 november 2014)
Muggenzifters, ahoi! :-) Een aantal analyses van Interstellar door wetenschappers die de film hebben gezien:
- Neil DeGrasse Tyson heeft lof voor de film (met name voor de relativistische effecten zoals tijddilatatie) en ook begrip voor het fictie-aspect.
- Phil Plait van Bad Astronomy vond enkele fouten in de film, maar zette later enkele van zijn eigen misvattingen hierover recht. Ik vrees echter dat ik het eens ben met zijn uitspraak in het eerste stuk (die eigenlijk losstaat van eventuele wetenschappelijke accuratesse):
“I’d say that the real, basic problem with Interstellar is that it’s a movie that desperately wants to be profound, but simply isn’t.”
- Nolan zegt over dit type analyses:
“My films are always held to a weirdly high standard for those issues that isn’t applied to everybody else’s films—which I’m fine with.“
en ook nog:
“There have been a bunch of knee-jerk tweets by people who’ve only seen the film once, but to really take on the science of the film, you’re going to need to sit down with the film for a bit and probably also read Kip’s book.“
- En een infographic kan natuurlijk niet ontbreken.
Gelijkaardige berichten:
“omdat het publiek anders gewoon niet zou kunnen geloven dat een vrouw ertoe in staat zou zijn zelfstandig een natuurkundige vergelijking op te stellen” – Dat heb ik absoluut niet uit het verhaal gehaald. De andere wetenschapper (ben zijn naam kwijt) had reeds bewezen dat de vergelijking onoplosbaar was, tenzij je informatie uit een zwart gat zou kunnen gebruiken. En het zijn die onmisbare gegevens die Cooper doorgestuurd heeft. Toch?
Hum, ja, het stukje hierboven is niet helemaal fair. Ik was teleurgesteld in het verhaal (nadeel van te hoge verwachtingen) en heb wat overdreven. ;-) Maar eerlijk is eerlijk: het is in feite de robot die de informatie verzamelt en aan Cooper doorgeeft, die het op zijn beurt doorseint. Ik vind dat aspect gewoon een beetje jammer, omdat de theorie in dit soort gevallen meestal (ver) voor loopt op het experiment. Het is ook totaal duister hoe het vinden van de juiste vergelijking leidt tot de technische realisatie waarmee ze plan A (letterlijk) van de grond krijgen. Maar goed, het is wel eigen aan het genre dat deze stap getrivialiseerd wordt.