Bij het begin van een nieuw jaar maken sommige mensen goede voornemens. Anderen kijken uit naar de boeken die ze in 2014 allemaal gaan lezen – Lilith van “Tussen droom en daad” is zo iemand. Zoals ik daar al vertelde in een reactie is het lezen bij mij de laatste jaren sterk afgenomen. (Of ja, ik lees natuurlijk veel voor mijn onderzoek, maar juist omdat ik overdag zo veel informatie moet verwerken, heb ik het moeilijk om ’s avonds rustig te lezen en helemaal op te gaan in een verhaal.)
Vroeger was het anders. Toen had ik een boekenwensboekje: een notitieschrift met daarin alle boeken die ik wou hebben. Ik plakte er recensies in uit tijdschriften of schreef titels op van boeken die ik juist wel al had. Dat was handig om bij me te hebben als ik aan het snuisteren ging in een winkel voor tweedehandsboeken (lees: in de zomer met de trein naar Antwerpen gaan en dan uren in De Slegte doorbrengen), want op den duur wist ik niet meer precies welke boeken van Asimov ik enkel uit de bibliotheek had geleend en welke ik al eens eerder voor een schijntje op de kop had kunnen tikken.
In mijn boekenwensboekje stond er een titel die ik nooit gevonden heb: “Skyscapes“, een salontafelboek met foto’s van de lucht, want wolken zijn inspirerend mooi. (Het is trouwens werk van de Duitse fotograaf Jean Odermatt en de Duitstalige versie van het boek heet “Himmelsland“.)
Mede hierdoor sprak de titel “Cloud Atlas” me meteen aan en toen ik deze roman van David Mitchell (uit 2004) in de winkel opensloeg, leek het me een boek dat ik graag zou lezen. Ik kocht het en begon eraan, maar ik raakte slechts een paar pagina’s ver. Dat is niet erg: boeken zijn geduldig en staan probleemloos jaren op de plank.
Enkele jaren later zag ik “Wolkenatlas”, een vertaling van “Cloud Atlas“. Misschien zou het in het Nederlands beter vlotten, dacht ik. Het boek kopen deed ik wel, maar erin beginnen lezen niet.
Toen kwam de film uit (in 2012) en die hebben Danny en ik ergens midden 2013 bekeken. Daarna was ik er klaar voor: ik las “Wolkenatlas” (geen goede vertaling volgens mij, maar het lijkt me ook een moeilijk boek om goed te vertalen) en mijn lief las “Cloud Atlas“.
Ik wil de laatste twee zinnen met jullie delen (geen zorgen, het verpest niets als je het boek nog wil lezen of de film nog wil bekijken):
“‘[…] & only as you gasp your dying breath will you understand, your life amounted to no more than one drop in a limitless ocean!‘
Yet what is any ocean but a multitude of drops?“
En in de Nederlandse vertaling wordt dit:
“[…] & pas bij het uitblazen van je laatste ademtocht zul je begrijpen dat je leven alles bijeen niet meer is geweest dan een druppel in een eindeloze oceaan!
Maar, wat is een oceaan anders dan een massa druppels?”
Eentje is nooit geentje, dat zei ik toch al! :-)
Bij Lilith staat ook “Brieven aan Doornroosje” van Toon Tellegen op het literaire jaarmenu. Dat ik van het werk van Toon Tellegen hou, dat kon je al vermoeden. En dat ik Doornroosje een interessant personage vind, dat weet je ook. Het zal je dan wellicht niet verbazen dat “Brieven aan Doornroosje” mijn favoriete bundel van Tellegen is.
In 2007 had ik nog geen blog. Anders had ik dit zeker even gemeld: ik ben met mijn lief Danny naar een voordracht geweest van “Brieven aan Doornroosje”. De voorstelling vond plaats in Huis Vanstraelen in Hasselt. Doornroosje van dienst was Rebecca Stradiot: zij las enkele brieven voor (mijn dictie-hart jubelde) en wisselde af met accordeonintermezzo’s, die wonderwel bij de sfeer pasten van een prins die slechts tergend langzaam opschiet. Het zelfbeklag van de prins (uit de brief van “23 juli”) bleek een echte oorwurm: het “allerallerarmste ik” zit tot op heden – zeven jaar later dus, hè – nog vaak in mijn hoofd!
Daarna gaf Danny me “Brieven aan Doornroosje” cadeau en sindsdien verhuist deze bundel geregeld tussen de boekenkast en het nachtkastje. Ik vind het een heel origineel concept én perfect uitgevoerd, dus ik wil het eigenlijk nooit helemaal uitgelezen hebben en daarom lees ik er maar heel zuinig in.
Ook in 2008 had ik nog geen blog. Anders had ik dit toen wel verteld: op maandagavond 8 september 2008 gingen we naar een voorstelling op de universitaire campus in Enschede (waar Danny toen nog werkte). Op het programma stond “Het Wisselend Toonkwintet”, waarbij Toon Tellegen dierenverhalen en gedichten voorlas onder muzikale begeleiding. Hoewel de soundscape me soms eerder stoorde dan dat hij iets toevoegde, zaten er ook wel leuke vondsten in. Het was dus een heerlijke luisteravond in het Amphitheater van het Vrijhof.
Toon Tellegen en Het Wisselend Toonkwintet in Enschede (september 2008).
Op het einde van mijn zwangerschap las ik ’s avonds soms een dierenverhaaltje voor uit “Misschien wisten zij alles”, in de hoop dat mijn zoontje mijn stem zo beter zou herkennen. Op dit moment heeft ons kleintje voorkeur voor prenten- en flapjesboeken, maar hopelijk kunnen de korte verhaaltjes van Tellegen snel weer in het repertoire opgenomen worden. ;-)
Gelijkaardige berichten:
Oei, ik heb Asimov moeten googelen. Eigenlijk heb ik nog nooit science-fiction gelezen!
Wat vonden jullie overigens van de film van ‘Cloud Atlas’? Toen hij in de cinema was, hebben mijn vriend en ik overwogen om hem te gaan bekijken, maar dat dan uiteindelijk toch niet gedaan omdat we eerst het boek wilden lezen, omdat de kritieken gemengd waren en omdat hij zo lang duurde… ‘k Ben er wel nog altijd enigszins benieuwd naar!
En Toon Tellegen, dat is fantastisch hé dat die verhalen voor alle leeftijden zijn. Echt knap van die man! Een tijdje geleden probeerde ik om een klein stukje in zijn stijl te schrijven: http://tussendroomendaad.wordpress.com/2012/06/05/verhaaltjes-van-muis-en-slak/. ‘k Heb ook een brief geschreven aan hem, maar deze heb ik nooit op de post gedaan (net als de brief naar Tom Felton die ik eens in het Engels schreef – toen ik eigenlijk nog geen Engels kon).
Heel erg bedankt in elk geval voor de link naar mijn blog! ‘k Verschiet er eigenlijk van dat zo’n boekenlijst zoveel reactie teweeg heeft gebracht!
Bedankt voor je reactie!
Asimov is niet de meest literaire schrijver, maar hij heeft wel veel kortverhalen geschreven, dus je kunt even “sampelen” zonder er meteen veel tijd in te steken. Zijn bundel “Een robot droomt” hebben ze vast in de bibliotheek.
Wij vonden de film ‘Cloud Atlas‘ sfeervol en spannend, ook afwisselend genoeg om de lengte aan te kunnen, maar we hadden wel het gevoel dat er schakels ontbraken in het verhaal. (Of misschien zit het er wel in, maar is het ons ontgaan.) Dat was ook de reden dat we toen vrijwel meteen het boek zijn gaan lezen, omdat we wilden weten hoe één en ander nu echt zat. Ik probeer altijd om zo weinig mogelijk te weten over een boek of film voor ik eraan begin, maar over de film Cloud Atlas had ik al een blogpost gelezen, waardoor ik er toch kritischer naar gekeken heb (ik wil het niet verpesten, maar dit was wat ik las). De verschillende verhaallijnen zijn in elk geval boeiend genoeg om een tweede keer door te gaan. En verder dacht ik dat het boek voor jou ook een interessant studieobject zou zijn, omdat er meerdere genres in zitten.
Zelf heb ik nooit iets van Toon Tellegen gelezen voor mijn twintigste en dan nog heeft het even geduurd voor ik ‘mee’ was. Ik denk dat kinderen juist wel ontvankelijk voor de dromerige sfeer van zijn verhalen – ik ga het thuis in elk geval proberen. Jouw dierenverhaal heb ik (eerder vandaag) ook gelezen en ik vind het mooi. Om een echte Tellegen te zijn, gebeurt er al bijna te veel in. Hij verstaat de kunst om over bijna niets te schrijven. (Zoals een goed aquarel bijna geen kleur geeft en je toch een hele wereld laat zien.) Misschien kun je je brief alsnog in blogvorm schrijven en hem dan een linkje sturen?
Tom Felton, die heb ik dan weer moeten googlen. Ah, jij hebt een zwak voor (vertolkers van) slechterikken. Nu maak je me wel nieuwsgierig naar die brief natuurlijk! Grappig om te herlezen wellicht? Al zal het vermoedelijk beter geschreven zijn geweest dan de eerste Engelse songtekst die ooit heb proberen noteren. ;-)
Dat ik op je boekenlijst reageerde was eerder toevallig, aangezien ik je blog net ontdekte (via een reactie op een ander blog). Anderzijds schijnen boekenclubs tegenwoordig goed te draaien. Zelf vind ik voorbespreken en napraten over een goed boek alleszins interessanter dan over een voetbalwedstrijd.
Pingback: Zomercollage » Sylvia's blog
Pingback: Sprookjeshuwelijk – Sylvia's blog